Yürek Bebeklerim-Kedilerim…

Kedilerim, “Yürek bebeklerim” benim!!! Yüreğimden doğurduğum, benim cannım çocuklarım… Bence, ille de fiziki olarak doğurmak şart değil, “anne olabilmek” için… Ve hatta, yüreğinde sevgi ve merhamet olan her insan, insan veya hayvan yavrusuna “annelik” yapabilir! Yeter ki, “annelik” algısı doğru olsun… Sevgi dolu yol arkadaşlarım, yürek bebeklerim benimmm…

Yürek Bebeklerimden Dişi olanı, Cannımmm Kedimmm

“Anne olmak” ile “anne olabilmek” arasında da, ince ama derin bir çizgi var bence… Neden mi? Çok basit… Sağlık sorunu olmayan her kadın, bilinçli ya da bilinçsiz olarak, doğum yapar ve anne olur zaten! Ama “anne olabilmek” için, yalnızca doğurmak değil; yoğun emek vermek, özen göstermek, önce kendini yetiştirmek gerekir! Herşeyden de önce, çoook ama çok sevmek gerekir o minik yavruyu…

Kedilerim, ikiz bebeklerimiz hayatımıza ve evimize gelmeden çoook ama çok önceleri bizimleydi… Ve ne mutlu ki, halen de bizimleler… Gerçekten de hem yürek bebeklerim hem de ikiz bebeklerimle bir hayatı sağlıkla ve birlikte sürebilmek, tarifsiz önemliydi benim için…

Zira, hem zorlu gebeliğim süresince hem de kuvöz bitimi sonrası çok sayıda belirsizlik ve risk vardı… Evdeki o ilk buluşma anı, öylesine önemliydi ki! Vee, 4 bebeğimin tanışması…

Yürek Bebeklerimden Erkek olan Kedim, Patilerini Sevdiğim…

Yürek Bebeklerim ve İkiz Kızlarımla Hayat!

Epey bir ön araştırma yaptım… “Yürek bebeklerim”, ikiz bebeklerime olabildiğince hızla uyum sağlayabilsin diye… İstedim ve hedefledim ki, 4 bebeğim de sağlıklı ve mutlu olabilsin birlikteyken… Zira, aklı başında, yüreği sevgi ve merhamet dolu hangi anne, bebeğinden/bebeklerinden vazgeçer ki…

Yürek bebeklerimden dişi olanı, 2 günlükken çöp tenekesinden kurtarılmış! Erkek olanı ise idrar yolları hastalığı olan ve düzenli özel mama kullanması gereken, yine sokaktan kurtarılmış bir can…

Deneyimle sabit ki; iki kediye bakmak, tek kediye bakmaktan çok daha kolay… Kediler açısından da çok daha sağlıklı ve de konforlu… Zira, aynı dili konuştuğu, kendisi gibi bir ev arkadaşı var yanında… Evde kimse yokken, birbirlerine oyun arkadaşı, ev arkadaşı, sohbet arkadaşı oluyorlar! Gözüm arkada kalmıyor böylece…

Henüz tek kedim olduğu bir dönemde, özellikle de 2-3 günle sınırlı iş seyahatlerim sonrasında, bana küsmüş olduğunu üzülerek görmüştüm can paticanımın! Adeta içim parçalanmıştı!

Yürek Bebeğim Depresyona Girdi!

Hatta, kar nedeniyle, zorunlu olarak 1 haftaya kadar uzayan bir iş seyahatim dönüşünde, cannımmm kedimin depresyona girdiği gerçeğiyle yüzleşmiştim! Uzunca bir süre, yanıma bile gelmemişti:( Benim yokluğumda, yediği mama miktarı epeyce azalmış olmalıydı ki; oldukça zayıflamıştı! Büyük olasılıkla, “terkedildiği” hissine kapılmıştı cannım kedim benim:(

Karşılaştığım tablo, beni öylesine üzmüştü ki… Yanına bir kedi arkadaş getirmemekle, aslında ne kadar büyük bir haksızlık, hatta düşüncesizlik yaptığımın ancak ayrımına varabilmiştim!

Sonraları araştırdığımda öğrendim ki, değil 2-3 gün ya da 1 hafta, sabah gidip, akşam eve dönüyor olduğumda bile; evde tek başına kalmak, can dostum/yürek bebeğim için aslında çok sıkıcı bir durumdu!

Aslında çok basit bir bakış açısıyla, “iğneyi kendine, çuvaldızı ele batır” sözünü esas almak bile, sorunun çözümünü gayet net gösteriyordu! Yalnız kalmak, yalnız yaşamak; zorunluluk değil de ancak bir seçim olduğunda keyifliydi!

Aksi taktirde, “yalnızlık”, tamamen sıkıcı, moral bozucu, hatta depresyona sokan bir durumdu! Bu; kedi, köpek, börtüböcek, tüm canlılar için geçerliydi aslında! Yazık ki, deneyimleyene kadar bu çoook önemli gerçeği görememiştim! Ayrımına varır varmaz, hemen bir kedi arkadaş aradım, yürek bebeğime arkadaş olsun diye… İşte erkek kedim de, bu farkındalıkla hayatımıza girmiş oldu!

Yüreğimin kıymetlisi paticanlarım benim… Kedi ile hayat, öylesine anlamlı ve dolu dolu ki, anlatılmaz yaşanır!!! Ve aslında kedili hayat; “dünya, tüm canlılarındır!” mesajıdır anlamak isteyene! Peki ya sizce?