Para Para Para…

Para para para… Para da para para… Varlığı bir dert, yokluğu yara… Bu şarkıyı duymayanınız var mı acaba? Hele ki her geçen gün artan maddi zorluklarla, duymayan varsa da, duymuştur artık diye düşünüyorum doğrusu 😉

Para olması durumunda da, olmaması durumunda da dozu kaçarsa; hayatları zindana çeviren araç! Yaşamın vazgeçilmezlerinden… Öyle ki varlığıyla insansıları insan gibi algılatan… Öyle ki, karakter sağlam değilse eğer, insan dahil her şeyi satın alan…

Öyle ki hak etmemiş olsa bile, parasının sayesinde önünde el pençe divan durulan 🙁 Öyle ki yokluğunda, insanı insanlıktan çıkartan, delirten, hatta cinnet geçirten 🙁 O cansız hali ve duruşuyla, dozu kaçırıldığında canlar alan, canlara mal olan para… Para, varlığıyla insansıları insan gibi gösteren sihirli araç!

Markete gidiyorum, bakıp bakıp geri çıkıyorum! Zorunlu ihtiyaçları alayım hiç değilse diyorum, eleye eleye neredeyse zorunlu ihtiyacımız bile kalmayacak duruma geliyor 🙁 Her yerden, her şeyden kısıyorum da; sağlık ve çocukların boynunu bükercesine istedikleri var ya… İşte o noktada kala kalıyorum!

Yıllaaarrr önce, çocuğu olan arkadaşlarım hep derdi de; ben tam olarak algılayamazdım durumlarını! Ne mi derlerdi? “Her şeyi sınırlıyoruz da, çocuklar bir şeyler istediğinde, onları mahrum etmemek için; bütün olanaklarımızı zorlayıp; almaya çalışıyoruz!” derlerdi!

Eee tabi o dönemler benim çocuğum olmadığı için, “alamıyorsanız, açıkça söyleyin, hayat zor, almayın” diye bir de ukalalık yapıyordum 🙁 Bugün geldiğim noktada, onları çoook iyi anlıyor ve okurlarsa eğer bu yazımı; onlardan herkesin huzurunda özür diliyorum! Meğer ne zormuş bu durumları yaşamak 🙁

Bu arada, aman yanlış anlaşılma olmasın! Çocukların her istediğinin alınması değil anlatmak istediğim! Elbette, hayat zorluklarına, hayatta her istediklerinin olamayacağı fikrine alışmaları gerek! Gelecekte daha az hayal kırıklığı yaşamaları ve ayaklarının üzerinde sağlam ve dimdik durabilmeleri için bu şart!

Para; Dozu Kaçırılırsa, Can Alan 🙁

Ama son derece makul istedikleri şeyleri bile alamayacak maddi zorluk içinde olmak… İşte bu gerçekten de bir anne babayı en zorlayan durumlardan birisi olsa gerek! Ben ki, marka takıntısı olmayan, özel okul olgusunu doğru bulmayan ve hayatın tüm olumsuzluklarına çocuk yaşlarda alışılması gerektiğine savunan biriyim! Çocuklarıma da bu fikirleri aşılamaya özen gösteriyor ve bu duruma çok önem veriyorum!

Giyim alınacaksa; ortalama kalitede, ilk yıkamada çekmeyecek ya da rengi solmayacak nitelikte, çocuk ruhuna maksimumda uygun ama bir o kadar da ekonomik olmalarına çok dikkat ediyorum! İndirim dönemlerini itina ile takip ediyor, sezonda yani yeni çıktığında mecbur kalmadıkça hiçbir giyim eşyası almıyorum! Paramı en iyi şekilde değerlendirmek adına, nakit değil, mutlaka peşin fiyatına kredi kartına taksit yaptırıyorum!

Ekonomist değilim ama mühendis olarak, matematik sevdamı para kullanımıma da yoğun bir şekilde yansıtıyorum! Giderlerimi en aza indirmek için çabalarken, harcamalarımı önceliklendirip; ona göre alım yapma yoluna gidiyorum!

Tüm bu yaklaşımlarıma ve özenime rağmen, artan fiyatlar, salınımdaki döviz kuru ve düşen alım gücümle; doğrusu ya çoook ama çok zorlanıyorum 🙁 Kendi ihtiyaçlarım hiç önemli değil de, çocuklarım söz konusu olduğunda, en ortalama isteklerini bile bazen karşılayamıyor olmanın derin üzüntüsünü ve kızgınlığını yaşıyorum 🙁 Neye mi kızıyorum? İçinde bulunduğum, iyileştirmeye çalışsam da, yetemediğim koşullara elbette 🙁

Ne acıdır ki, parası olanların büyük çoğunluğunda vicdan ve merhamet yokken; parasız insanların büyük çoğunluğu bu çook önemli duygulara sahip! Ama yazık ki paraları olmadığı için; bu duygularının ön ayak olduğu yardımları yapamıyorlar ihtiyaç sahiplerine çoğu zaman 🙁

Hayat işte, bir yanda parası olan insanlığı olmayanlar, öte yanda ise parası olmayan ama insanlığı olanlar! Elbette, istisnalar kaideyi bozmaz! İstisnalar da yok mu? Var elbet! Ama ne vardı sanki, çoğunluk olsa hem parası hem de merhamet ve vicdanı olanlar… Ne vardı?!