Öğretmek mi Zor? Yoksa, öğrenmek mi?

Öğretmek… Öğrenmekten çok daha zor bence… Ben ki, sırf bu nedenle akademik kariyer yapmayı kesinlikle düşünmemiş biriyim! Ben ki, öğretme işinin zorluğu nedeniyle, kısa veya uzun yoldan öğretmen olmayı hiç istemedim! Zira, çoook zor bir meslek öğretmenlik bana göre… Elbette hakkıyla yapılması durumunda!

Ben, hem annesi hem de babası öğretmen olan biri olarak; öyle net biliyorum ki; sabır ve emek yoğun bu işi! “Sabır ve emek istemeyen iş mi var?” diyorsunuz belki de şimdi! Elbette, her işin başarıya ulaşmasının olmazsa olmazları: sabır, emek, özveri ve kararlılık… Annemin de babamın da, dallarında “en iyi” ve “en başarılı” öğretmen olmalarının temelinde de bunlar var!

Çok net ki, öğretmek işi başlı başına bir olay bence… İşin içine bir çok parametre giriyor aynı anda… İnsan ilişkileri, psikoloji-sosyoloji-pedagoji bilgisi, sözlü-sözsüz iletişimin incelikleri, üslup, donanım, ilgi, diyalog kurma becerisi, yapıcı bakış açısı, insan sevgisi, meslek sevgisi ve daha birçok sahip olunması gereken özellik devreye giriyor! Ama ennnn önemlisi “öğretmeyi sevmek”…

Öğretmek mi zor? Yoksa, öğrenmek mi?

Az önce de değindiğim gibi, tüm mesleklerin hatta tüm öğrenme işlerinin kökeninde sabır ve emek yatıyor şüphesiz! Ama hakkıyla öğretmek, rehber olmak, yol açmak gerçekten apayrı bir iş! Ve kesinlikle ekstra sabır, emek ve özen istiyor!

Aklımsıra, direkt öğretmen olmayı seçmeyerek ve de akademik kariyer yapmayarak yani üniversitede kalmayarak; öğretme işini icra etmekten “kurtuldum” sanmıştım! Taaa ki anne olana kadar…

Meğer öğretmen olmanın en kaçınılmaz hali imiş, anne-baba olmak… Meğer anne-baba olmak, mutlak ve sürekli bir öğretmenlik haliymiş! Meğer öğretmenlikten ve öğretme eyleminden kaçış yokmuş aslında… Deneyimsizlik işte!

Elbette “anne-baba olmak için yalnızca doğurmak yetmez”i savunan biri olarak; emek yoğun bir sürece girdiğimin ayrımındaydım anne olduğumda! Ama “öğretme sürekliliği boyutu”nu nasıl olduysa göz ardı etmişim!

Nedense, öğretmenlik kafamda yalnızca bir meslek grubu olarak yer etmiş yıllarca… Yani benim nezdimde, “öğretmek = öğretmenlerin icra ettiği iş” imiş meğer! İşte bunun ayrımına, anne olup da, kuzucuklarım sorular sormaya başladığında varabildim ancak!

Öğretmek, Meğer…

Meğer, öğrenmek gibi öğretmek de; bir meslekten öte, yaşamanın doğal getirilerindenmiş! Kör bakmışım onca zaman öğretme konusuna demek ki! Kuzucuklarımın büyümeleri sırasında, birşey öğretmediğim tek bir an bile yok!

Gerçekten de öğrenmek ve öğretmek, hayat boyunca hiç bitmiyor! Zaten de bitmemeli… Çocuk yetiştirmek, içinde bulunulan sürecin ne kadar da “öğrenme ve öğretme yoğunluklu” olduğunun en somut göstergesi aslında!
Yaşayanlar, bunu deneyimleyenler, gayet iyi bilirler!

Bir düşünün… Çocuklarımız, canımızın parçaları, gözümüzden esirgediklerimiz… Herşeyin en iyisini yaşasınlar diye dualar ettiğimiz… En kıymetlilerimiz… En ham ve yoğrulmaya hazır halleriyle geliyorlar hayatlarımıza! En yakınlarında kim varsa, en çok da onu taklit ediyorlar neredeyse her konuda!

Benim gördüğüm; “kızlarımın neredeyse birebir denecek ölçüde, dediklerimi değil de yaptıklarımı yaptıkları” yönünde… Demek ki, öğrettiklerimden önce, öğrendiklerim de en az bir o kadar önemli… Çünkü, öğrendiklerim ölçüsünde örnek/rol model olabilirim canlarıma!!!

Çocuklarımızın konuşurken seçecekleri sözcükler, konuşma tarzları, yemek yeme biçimleri, yürüme şekilleri, nerede-nasıl davranacakları gibi hayata dair öylesine çok konu/detay var ki, öğrenmesi gereken!

Tıpkı, sıfırdan boş bir tuvale yapılacak resimler gibi… Resmin içeriği, zenginliği, renkleri, ayrıntıları; tamamen resmi yapacak olan öğretici konumundaki anne babaya ait olacak en başta!

Peki, başrol anne babanın olsa da, birçok yan rolü üstlenenlerin kim olduğu, öğretecekleri ve hatta neyi-nasıl aktaracakları da kritik bir öneme sahip değil mi? Benim yanıtım; “hem de nasıııllll!” olur, gayet net!