Çocuk – W Oturuşu Tehlikesi…

Çocuk yetiştirmek… Üstelikte bunu hakkıyla yapmaya çalışmak… Hayatın zorlukları karşısında, kendi ayakları üzerinde dimdik durabilecek “birey”ler yetiştirmek… Israr ve özenle “yetiştirmek” diyorum, “büyütmek” değil… Çünkü, emek gerektiren, olması gereken “yetiştirmek”tir bence!

İnanıyorum ki, sağlıklı ve mutlu bireyler, sağlıklı ve mutlu aileler demek… Temeli sağlam, kaliteli bir toplum demek… Kaliteli bir toplumsa, geleceğe güvenle bakmak demek… Zincirin halkaları yani… Halkalar ne kadar sağlamsa, zincir de o kadar sağlam…

Zira, “saldım çayıra, mevlam kayıra” anlayışı, bana hiç uymuyor! Doğurmakla anne baba olunduğunu sanan, “herkes nasıl büyüyorsa, bizim çocuk da öyle büyür” diyen… “Çocuk kendi kendine büyür, uğraşmaya ne gerek var” yaklaşımını sergileyen, çok anne baba var! “Suyunu, yemeğini ver, büyüsün bitki gibi işte” diyen…

Oysaki, çocuğun hem fiziksel hem de psikolojik açıdan sağlıklı yetişmesi için, özen gerek… Çocuğun davranışlarını gözlemlemek, sıradışılıkların ayrımına varmak gerek… Gidişatı irdelemek, sorgulamak gerek… Çocuğa özel, soruna özel, çözüm üretmek gerek…

Çocuk yetiştirirken, W oturuşu tehlikesi, dikkat gerektiren konulardan yalnızca bir tanesi…

Çocuk Yetiştirmek, Özen İster! Sıradışılıkları İzlemek İster!

W oturuşu ve zararları, dikkat edilmesi gereken önemli noktalardan yalnızca bir tanesi… Yanlış oturma pozisyonu olarak nitelenen bu durum için önlem alınmazsa, ciddi ve kalıcı sağlık sorunları oluşabiliyor çünkü… Ben de, her iki kızımda da sıkça karşılaştım bu oturuş biçimiyle… Başlarda değiştirmelerini sağlamak, epey bir zor oldu doğrusu…

Ama sabır ve kararlı yaklaşımla, kızmadan, inatlaşmadan, “yapma” demek yerine; seçenekler göstererek, zamanla aştık neyse ki… Zorlandığımız an’lar olmadı mı peki? “Olmaz mıııııı hiiiç” derim hemen… Gerçekten çok zor, hakkıyla çocuk yetiştirmek… Anne baba olmak, ciddi yoğun emek istiyor! Çocuğu; ayakları üzerinde duracak, kendinden emin bir şekilde, birey olarak geleceğe hazırlamak…

Ve göz ardı etmemek gereken bir başka önemli nokta: “çocuklar dediğimizi değil, yaptığımızı yapıyorlar!” Bu o kadar, sorumluluk yükleyen ve risk taşıyan bir durum ki! Demek oluyor ki, “çocuk yetiştirmek”, aslında önce “kendini yetiştirmek”ten geçiyor! “Yok ben gayet iyiyim böyle, yeterince yetişmişim” yaklaşımında bir anne baba iseniz; size kolay gelsin demek istiyorum yalnızca…

Değişime Ayak Uydurmak Gerek!

Çok bildik olsa da, değişmeyen tek şey değişimin kendisi şu hayatta! Ya da bir diğer anlamlı sözde olduğu gibi, “fikrini değiştirmeyen ölülerle deliler!” Yani, sözün özü: değişime ayak uydurmak gerek!

Geçen yıllar, değişen hayat koşulları, teknolojik gelişmelerle artan asosyallik, sosyal medyanın varlığı, çoğunlukla tek çocukla sınırlı kalan çekirdek ailelerin artması gibi faktörler gözden kaçırılmamalı kesinlikle… Ve kendimizi güncellememiz gerek, yeni koşullar doğrultusunda o zaman…

Zira, çocuklarımızın beğenileri, oyunları, seçimleri ve hastalıkları bile değişim gösteriyor yıllar içinde… Gerçekten de değişimin netliğini, kendi çocukluklarımızı anımsadığımızda çok kolay görebiliriz!

Ama hep aynı kalan bir şey var ki; o da “anne-babanın, çocuğa hep rol model olması” durumu… Söylediğim sözler, söyleme şeklim, yemek yerken çatalı-kaşığı nasıl tuttuğum, hatta gülüş tarzım… Her halimle yakın takibe alınmış durumdayım ben, iki tatlı miniciğim tarafından…

Yaşıyor ve deneyimliyorum ki; kuzucuklarımı yetiştirmeye çalışırken, kriz anlarımız da oluyor tabii… Peki, bu krizleri nasıl mı aşıyorum? Olabildiğince, sevgi yoğun ve sabırlı bir yaklaşımla kucaklayarak kızlarımı… Sorun devam ediyorsa da, doz artımına gidiyorum direkt:) Neyin dozunu mu? Sevginin dozunu elbette…

Hep ama hep işe yarıyor aşırı doz;) Elbette kastettiğim, sevgi dozu… Sevgilerin en güzeli, en özeli şu hayatta, “evlat sevgisi”… İsteyen herkes, bu çok özel duyguyu yaşar umarım!

Sağlıklı çocuklar ve sağlıklı toplumlar dileğiyle…